Soms verschijnt hulp uit onverwachte hoek. Niet altijd in woorden of daden, maar in de vorm van aanwezigheid krachtig, stil en oeroud. Voor mij kwam die hulp in de vorm van een grijze wolf. Zijn naam is Arko, en hij is mijn totemdier. In deze blog deel ik hoe hij zich aan mij toonde toen ik 15 jaar was, hoe ik wist dat hij een deel van mij was, en hoe zijn kracht mij door moeilijke momenten heeft gedragen.
Starend naar het neer stromende water, kom ik tot het besef dat ik niet weet waar ik ben of hoe ik hier ben gekomen. Om me heen zijn enkel bomen, struiken en een waterval die mijn aandacht opslorpt. De bladeren fluisteren zacht in de wind. Het water spat uiteen op de rotsen, om vervolgens weer één te worden. De wind streelt zachtjes langs mijn huid. Het rustgevende sleurt me mee in een oase van innerlijke rust. Het lijkt wel een droom. Helemaal weg van de oorverdovende ruzies en het horen van mijn voeten die lopen naar de onvindbare vrijheid. Zou ik die vrijheid dan toch gevonden hebben? Ik nestel mij ontspannen in het gras leunend tegen een oude, levendige berk. Alle gedachten, alle zorgen drijven weg. Langzaam verdwijn ik in een diepe roes.
Half bewust van mijn omgeving open ik langzaam mijn ogen. Een grijze wolf staat naast mij. Het is nog een jonge wolf, ik schat ongeveer een jaar oud. instinctief probeer ik de wolf te aaien. Hoor ik geen angst te voelen? Het voelt alsof ik hem als mijn hele leven ken. De wolf legt vertrouwd zijn hoofd in mijn schoot. "Spijtig dat ik je niet begrijp.": mompelde ik. Plots hoorde ik een stem: "Vriendschap overstijgt alle talen.". Verwonderd kijk ik rond. Heb ik me dit nu verbeeld? Ben ik nu helemaal gek geworden? "Je bent niet gek, ik heet Arko.". Ik kijk verward naar het wolvenhoofd dat ontspannen in mijn schoot ligt. "Ben jij dat? Hoe kun je mij verstaan? Hoe kan ik u verstaan?". Arko tilt zijn hoofd op en kijkt me recht in de ogen: "Je hoeft enkel maar te denken, je hoeft niets te zeggen. Je moet enkel de wil hebben, de wil om me te begrijpen en je zal me begrijpen.".
Stilzwijgend luisteren we allebei naar het uitéén spattende water. "Sluit je ogen en voel het vertrouwen van elke druppel die de sprong waagt. Voel de rust die het water heeft.": fluisterde Arko. Ik sluit mijn ogen en luister naar het spetterende water, naar de rustige ademhaling van Arko. Alle gedachten verdwijnen, mijn hoofd is leeg. Nog nooit in mijn hele leven heb ik deze rust gevoeld. "Het is alsof ik alles weer aankan, alsof ik de kracht vindt die al die tijd ergens in mij verborgen was.". De rust en de kracht stroomden over heel mijn lichaam.
Arko verbreekt de stilte en zegt zacht: "Ik denk dat het tijd is om verder te gaan.". Arko staat op en intuitief volg ik hem. Ik weet niet waarheen, maar ik vertrouw hem. We naderen een open veld. "Het is tijd om terug te gaan, je hebt opnieuw de kracht in jezelf gevonden. Weet als je die kracht niet meer kan vinden, kijk dan diep in je hart. Daar zal ik altijd zijn om je te helpen de kracht te hervinden. De kracht zit in je hart en niemand kan dit van je afnemen. Ik zal je altijd helpen en je de kracht bieden die je nodig hebt.". "Bedankt Arko.". Nog een laatste omhelzing en zelfverzekerd vervolg ik mijn weg in het open veld. Ik voel Arko's blik steunend in mijn rug, ik voel de trots dat hij uitstraalt, terwijl ik langzaam vervaag.
Toen ik ontwaakte, wist ik het zeker: Arko was geen droom. Hij was een gids. Een archetype. Een oerbeeld van mijn innerlijke kracht. Sindsdien is de grijze wolf altijd bij mij. In dromen, in rituelen, in stilte. Wanneer ik het moeilijk heb, herinner ik me zijn blik, zijn woorden, en de rust van het water.
Arko was daar toen ik dacht dat alles verloren was. En sindsdien weet ik: je bent nooit alleen. Je hoeft alleen maar te leren luisteren. Misschien wacht jouw gids ook al op je.
