Hoewel Alban Arthan en Yule uit verschillende tradities voortkomen, verwijzen beide naar hetzelfde astronomische moment: de winterzonnewende. In Wicca draagt dit feest de naam Yule.
Alban Arthan, een benaming uit de moderne druidische traditie, verwijst naar de winterzonnewende: het heilige keerpunt in het jaar waarop de zon haar diepste punt aan de hemel bereikt en haar terugkeer begint. Dit moment markeert tegelijk een einde en een begin het einde van de afnemende zonnekracht en het begin van haar langzame, gestage toename.
Voor de oude volkeren van Europa, en waarschijnlijk ook voor de historische druïden, was dit geen abstracte “geboorte van het licht”, maar een concreet kosmisch feit: de zon, bron van leven, tijd en orde, had standgehouden. Na de langste nacht begon haar weg omhoog opnieuw. Daarmee werd bevestigd dat de cyclus van het leven niet was gebroken.
Rond de winterzonnewende lijkt de zon enkele dagen stil te staan aan de horizon het solstitium. In deze periode van diepe duisternis werd waargenomen dat de zon haar laagste punt had bereikt en niet verder afnam. Dat inzicht was van wezenlijk belang: het betekende dat de seizoenen zich zouden voortzetten en dat het leven zou blijven bestaan.
De historische druïden vereerden de zon niet als een persoonlijke godheid, maar als een levende kosmische kracht die ritme en samenhang bracht in natuur en gemeenschap. De zon werd geobserveerd, geëerd en ritueel bevestigd door vuur, stilte en waakzaamheid. Groenblijvende planten en vuren fungeerden als tekenen dat leven aanwezig bleef, zelfs in de donkerste tijd van het jaar.
De naam Alban Arthan zelf is geen overgeleverde term uit de oud-druidische IJzertijd, maar ontstond tijdens de 18e-eeuwse druidische herleving in Wales. In deze periode kregen de zonnewendes en equinoxen poëtische namen die bedoeld waren om oude kosmische inzichten opnieuw betekenis te geven. Binnen deze latere symboliek werd het keerpunt van de zon verwoord als de terugkeer of geboorte van het licht een taal die vooral de innerlijke en spirituele ervaring van dit moment benadrukt.
Het element Arthan wordt daarbij symbolisch verbonden met Arthur, niet als historische figuur, maar als archetype van de rechtvaardige koning en de slapende kracht die zal terugkeren wanneer de tijd rijp is. Deze beeldtaal weerspiegelt hetzelfde principe als de winterzonnewende zelf: kracht die verborgen is, maar niet verdwenen.
Sinds de vroegste tijden hebben mensen dit moment in het jaar als heilig erkend. Monumenten zoals Newgrange en Maeshowe zijn uitgelijnd op het eerste zonlicht van de winterzonnewende en tonen aan hoe belangrijk de waarneming van de zon was voor het wereldbeeld van onze voorouders. De terugkeer van de zon werd gezien als de belofte dat de orde van de wereld intact bleef.
Binnen de moderne druidische beleving wordt Alban Arthan daarom herdacht als een tijd van bezinning, van trouw blijven aan het ritme van de natuur en van vertrouwen in de terugkeer van de zon. Het is het moment waarop de cirkel van het jaar zich sluit en opnieuw opent niet door een plotselinge overwinning, maar door een stille, onvermijdelijke ommekeer.
Reactie plaatsen
Reacties